เรื่องทุกเรื่องในโลกล้วนแต่เป็น ความทุกข์ทั้งสิ้น ทุกข์น้อยก็พากันเรียกเอาเองว่าสุข ครั้นทุกข์มากก็โทษกรรมเวร ทั้งที่ตัวทุกข์ทั้งมวลอยู่ที่ ตัวกู ของกู ทั้งนั้น และเขาเหล่านั้นไม่รู้จักว่าความสุขที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร ตาไม่เห็นรูปอันเลิศ หูไม่ได้ยินเสียงอันเป็นทิพย์ สัมผัสอันเลิศก็ไม่เคยได้รับรู้ จมอยู่ในสิ่งสมมุติติดในเหยื่อของโลก สิ่งที่เลิศที่ประเสริฐที่สุขสว่างมีในคำสั่งสอนของพระพุทธศาสนา กับไม่ได้รับการสนใจที่จะพิสูจน์หาความจริงที่ตนเองสงสัย กระทำตามสังคมที่หลงไปตามวัตถุอำนวยความสะดวกบูชาทรัพย์สมบัติจอมปลอม เมื่อมีผู้แสดงธรรมชี้ให้เห็นความจริงอันประเสริฐก็กล่าวหาว่า งมงาย น่าเสียดายกับการได้เกิดเป้นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา ได้อ่นยู่ในถิ่นที่ดีงาม มีกายสังขารอันบริบูรณ์ กับทิ้งโชคอันประเสริฐนั้นเสีย ย้อนกลับไปสู่นิรยภูมิที่ประกอบด้วยทุกข์อันยาวนาน ชีวิตพลาดจากความมีโชคทั้งมวลน่าเสียดาย น่าสงสาร น่าเวทนา ขอท่านจงตื่น รู้และเบิกบาน พ้นจากเวรภัยเถิด